La vie d'Adèle
La vie d'Adèle (Frankrijk, 2013): 180 minuten: Regisseur Abdellatif Kechiche
Eerder had ik van Abdellatif Ketiche zijn prachtige film "La graine et le mulet" gezien over een Algerijnse man die op een scheepswerf in Marseille werkt, ontslagen wordt en dan als droom heeft om een couscous en vis restaurant te beginnen. Deze film heb ik nooit in de bioscoop gezien, maar wel een keer of vier op dvd.
Toen in 2013 de nieuwste film "La vie d'Adèle" van Kechiche uitkwam wilde ik hem perse in de bioscoop zien. Ik vond het een prachtige film en heb hem inmiddels een keer of zeven gezien. Voor mij is het de beste film van de laatste 20 jaar.
De film, die gebaseerd is op het boek "Blauw is een warme kleur" van Julie Maroh, gaat over het leven van Adèle. In het begin van de film is ze 16 jaar oud en zit ze op de middelbare school, waar ze lessen literatuur volgt. Ze houdt erg van lezen en wordt gevolgd in de klas. Vriendinnen van haar wijzen haar op een jongen die volgens hen wel interesse heeft in haar. Ze maken een afspraak, gaan naar de bioscoop en bedrijven de liefde. Van haar kant uit lijkt het of er iets mist. Ze heeft het nog niet zo goed in de gaten, maar al snel wordt duidelijk dat ze niet op mannen maar op vrouwen valt. Ze gaat een keer met een vriend naar een homobar en ontmoet daar de oudere Emma, die een blauw kapsel heeft. Emma studeert aan de academie voor schone kunsten en zit in haar vierde jaar. Al snel krijgen ze een relatie. Verder wordt in de film het verloop van hun relatie gevolgd met een paar vrij heftige vrijscene's, bezoeken aan wederzijdse ouders, en Adèles werk als kleuterjuf.
Ik vind het een fantastische film met een heel mooie hoofdrolspeelster (het oog wil ook wat) die ook nog eens geweldig acteert. Eigenlijk heb je geen moment het gevoel dat je naar een film zit te kijken, maar meer het idee dat je naar een stuk uit het leven van de hoofdrolspeelster kijkt. De film is vrij traag, waar ik wel van houd. Hij duurt 170 minuten en in de film is er aandacht voor belangrijke dingen uit het leven zoals lekker eten, muziek en seks. Warm aanbevolen!
Eerder had ik van Abdellatif Ketiche zijn prachtige film "La graine et le mulet" gezien over een Algerijnse man die op een scheepswerf in Marseille werkt, ontslagen wordt en dan als droom heeft om een couscous en vis restaurant te beginnen. Deze film heb ik nooit in de bioscoop gezien, maar wel een keer of vier op dvd.
Toen in 2013 de nieuwste film "La vie d'Adèle" van Kechiche uitkwam wilde ik hem perse in de bioscoop zien. Ik vond het een prachtige film en heb hem inmiddels een keer of zeven gezien. Voor mij is het de beste film van de laatste 20 jaar.
De film, die gebaseerd is op het boek "Blauw is een warme kleur" van Julie Maroh, gaat over het leven van Adèle. In het begin van de film is ze 16 jaar oud en zit ze op de middelbare school, waar ze lessen literatuur volgt. Ze houdt erg van lezen en wordt gevolgd in de klas. Vriendinnen van haar wijzen haar op een jongen die volgens hen wel interesse heeft in haar. Ze maken een afspraak, gaan naar de bioscoop en bedrijven de liefde. Van haar kant uit lijkt het of er iets mist. Ze heeft het nog niet zo goed in de gaten, maar al snel wordt duidelijk dat ze niet op mannen maar op vrouwen valt. Ze gaat een keer met een vriend naar een homobar en ontmoet daar de oudere Emma, die een blauw kapsel heeft. Emma studeert aan de academie voor schone kunsten en zit in haar vierde jaar. Al snel krijgen ze een relatie. Verder wordt in de film het verloop van hun relatie gevolgd met een paar vrij heftige vrijscene's, bezoeken aan wederzijdse ouders, en Adèles werk als kleuterjuf.
Ik vind het een fantastische film met een heel mooie hoofdrolspeelster (het oog wil ook wat) die ook nog eens geweldig acteert. Eigenlijk heb je geen moment het gevoel dat je naar een film zit te kijken, maar meer het idee dat je naar een stuk uit het leven van de hoofdrolspeelster kijkt. De film is vrij traag, waar ik wel van houd. Hij duurt 170 minuten en in de film is er aandacht voor belangrijke dingen uit het leven zoals lekker eten, muziek en seks. Warm aanbevolen!
Jean-Pierre en Luc Dardenne
Sommige regisseurs van wereldklasse komen
uit relatief kleine filmlanden. Om een paar voorbeelden te noemen: uit
Algerije komen Tony Gatlif en Abdellatif Kechiche, uit Hongarije komt Bela Tarr, uit Iran komt Abbas
Kiarostami, uit Roemenië komt Cristian Mungiu. En dan heb je natuurlijk
uit België de broers Jean-Pierre en Luc Dardenne.
Al
vanaf het begin van hun carrière maken Jean-Pierre (geboren in 1951) en
Luc (geboren in 1954) hun films gezamenlijk. Waarom vind ik hun films
zo geweldig?
Zoals
uit mijn stukjes van de afgelopen week is gebleken, vind ik de eerste 7
films van de broers totaal oninteressant. Dan komt met "Je pense à
vous" hun eerste goede speelfilm en vervolgens maken ze 10
achtereenvolgende geweldige speelfilms.
Al
de films van de broers zijn zeer realistisch, ze gaan bijna altijd over
mensen aan de onderkant van de samenleving die met één of meerdere
problemen worstelen. Voor iedere film hebben de broers een andere
hoofdrolspeler, maar de bijrollen worden steeds voor een groot deel
ingevuld door een vaste groep van acteurs en actrices. De hoofdrollen
zijn steeds zeer naturel, evenals de bijrollen. De broers maken niet of
nauwelijks gebruik van ondersteunende muziek en de locaties zijn zodanig
gekozen dat die de toch al vrij troosteloze sfeer van hun films
aanzienlijk versterkt. Al met al geven de films een zeer realistisch
beeld van problemen waar gewone mensen mee kampen. Bovendien zijn de
verhalen altijd zeer onderhoudend.
1): Deux jours, une nuit
2): la Promesse
3): l'Enfant
Reacties
Een reactie posten