Gerbrand Bakker: Jasper en zijn knecht
Gerbrand Bakker: Jasper en zijn knecht (Nederland, 2016): 391 blz: Uitgeverij de Arbeiderspers, serie Privé-domein nr 287
"Jasper en zijn knecht" is een deeltje uit de prestigieuze serie Privé-domein van uitgeverij de Arbeiderspers waarin schrijvers over hun leven vertellen. Jasper is de hond van Gerbrand en met zijn knecht bedoelt hij zichzelf. In 2012 heeft Gerbrand een huis met een stuk grond gekocht in de Eifel.
Het boek is geschreven in de dagboekvorm en begint op 3 december 2014 en loopt ruim een jaar door.
Gerbrand is bekend geworden door een paar romans waarvan zijn debuutroman "Boven is het stil" waarschijnlijk de bekendste is. Nu lukt het hem al een hele tijd niet meer om aan een roman te werken en richt hij zich op dit dagboek.
In "Jasper en zijn knecht" wisselt Gerbrand dagboekaantekeningen af met beschouwende stukken over zichzelf. Hij schrijft daarbij over van alles: over de ontvangst van zijn boeken, over zijn vliegangst, over zijn familie, over het schaatsen, over Voskuil een door hem en trouwens ook door mij geliefde schrijver, over zijn depressies, over tuinieren en natuurlijk over Jasper.
Jasper is niet de makkelijkste hond. Hij loopt regelmatig weg en dan duurt het uren voor hij weer terug is. Hij lijkt geen echte band met Gerbrand te krijgen en hij poept en pist vaak waar het hem uitkomt.
Al nadat ik 30 bladzijden van "Jasper en zijn knecht" had gelezen was ik erg enthousiast over het boek en Gerbrand als schrijver. Gerbrand schrijft over de alledaagse dingen en vertelt openhartig over zichzelf, ook over zijn depressies wat mij voor hem inneemt. Ik durf wel te zeggen dat van alle deeltjes Privé-domein die ik tot dusver heb gelezen (ongeveer 40 stuks) "Jasper en zijn knecht" na de 7 deeltjes met de memoires van Konstantin Paustovski, mijn meest favoriete deeltje is.
Zoals gebruikelijk geef ik weer de nodige citaten:
- Op lezingen zeg ik desgevraagd (mensen vragen graag naar mijn gevoelens ten opzichte van de film) dat een schrijver nooit kan verliezen. Stel de film is heel goed en een succes in de bioscoop. Schrijver blij, want extra aandacht en wellicht extra verkopen. Stel de film is in de ogen van critici en bioscoopbezoekers mislukt, en geen commercieel succes, dan zal in alle besprekingen geschreven worden dat het boek veel beter is. Schrijver weer blij.
- Ik besefte dat het voor een hoofdrolspeler een bezoeking moet zijn om een eerste versie te zien. Hij ziet niet wat hij ziet, hij ziet vooral alles wat hij níét ziet. Hij denkt aan alle prachtige scènes die gesneuveld zijn, hij voelt al het werk dat er deels voor niets in gestoken is. Hij kan de film domweg niet zien zoals hij is, het zal zelfs pijnlijk zijn. Dat is ongeveer net zoiets als een redacteur op de uitgeverij die zonder jouw medeweten een manuscript gaat zitten bewerken; hoofdstukken eruit, nieuwe hoofdstukken erin, personages elimineren en nieuwe introduceren, plaats van handeling veranderen, en dat je dat pas merkt als je het eerste exemplaar uitgereikt krijgt. Je zou gek worden als schrijver.
- Waarom ik dat doe (een mening hebben), is me nog niet helemaal duidelijk. Sinds ik kotsmisselijk van mezelf werd vanaf het jaar 2007, helemaal als ik de teksten van mijn weblog teruglas, heb ik er voor gekozen geen mening meer te hebben. Nee, zo is het natuurlijk niet, een mening heb je altijd wel, maar die ventileer ik dan - soms vloekend en tierend - aan bijvoorbeeld een etenstafel met vrienden eromheen.
- Een hond is nooit van jou en vanuit het perspectief van de hond is het natuurlijk zo dat ik zijn mens ben. Met een beetje geluk.
- Stoppen met roken doe ik niet. Ik was tevreden met het rookverbod in allerlei openbare gelegenheden en bij mensen thuis. Roken betekent kunnen ontsnappen, op elk door mij gewenst moment.
- Toen ik wat ouder was en nog steeds zo nu en dan op de Deense dog paste, kwam de vader van het gezin op een bepaald moment thuis, mogelijk eerder dan afgesproken. Hij was alleen. Geen vrouw, geen kinderen. Mijn taak zat erop, ik wilde naar huis gaan. "Je mag best nog wat blijven", zei hij. Hij keek me op een bepaalde manier aan. Ik begreep het niet precies, maar genoeg om te vertrekken. Ik had geen zin in die meneer, ik had veel liever zijn logé, die tegen die tijd vast al wel negentien was, en aan wie ik altijd was blijven denken, zeker als ik in dat huis was.
- Gisterochtend twitterde ik dit (ik was er blij mee, nooit heb ik iets te twitteren): "Jasper z'n verjaardagscadeau was een drol in de kamer. Wel een mooie droge; het is een zeer attent en empatisch dier."
- Het binnenkomen op een verjaardag of feest is altijd al vervelend. Gesprekken vallen stil, de nieuw aangekomene moet begroet worden, begroet en bevraagd. Ik zou het liefst het eerste kwartier volkomen met rust gelaten worden. Zitten, koffiedrinken, taart eten, om me heen kijken. En dan maar eens rustig beginnen te communiceren.
- (In mijn brieven) Ik babbelde wat, gewoon over wat er op een dag gebeurd was, van hem kreeg ik brieven die ik geweldig vond, tot ik ontdekte dat het Reve was. Ik kende Reve nauwelijks. Als iemand mij "Meedogenloos Schone Jonge Blonde Meester" noemde, dan geloofde ik dat. Wist ik veel dat hij brieven overschreef uit boeken?
- Ik heb in totaal twaalf neefjes en nichtjes. Dat is wel gezellig. Ik heb zelfs al een achternichtje, wat betekent dat ik oudoom ben. Ooit waren dat stokoude mannen, weduwnaars, met dikke sigaren en een afgezet been, zonderlinge oud-boeren met bevroren waterleidingen. Tegenwoordig zijn het dus vlotte 53-jarige schrijvers met twee huizen, die dure onderbroeken uit Australië laten overvliegen, die geen rijbewijs hebben terwijl ze eigenlijk niet zonder auto kunnen en het liefst een hond die wegloopt, poept en pist waar hij dat niet hoort te doen, een hond met een "rugzakje".
- (Een vraag tijdens een interview) "Welche Zukunftspläne haben Sie?"- "Ich habe kein Zukunftspläne. Die Gegenwart reicht mir."
- Ik denk wel eens dat áls ik al iemand zou moeten en kunnen aanwijzen die mij aan het schrijven heeft gekregen, hij dat was. Jan Bakker Corneliszoon. Hij gaf me het beslissende zetje. Niet een zetje om te beginnen. Een zetje om door te gaan. Beginnen is makkelijk, daar is niets aan feitelijk. Doorgaan is wat telt.
"Jasper en zijn knecht" is een deeltje uit de prestigieuze serie Privé-domein van uitgeverij de Arbeiderspers waarin schrijvers over hun leven vertellen. Jasper is de hond van Gerbrand en met zijn knecht bedoelt hij zichzelf. In 2012 heeft Gerbrand een huis met een stuk grond gekocht in de Eifel.
Het boek is geschreven in de dagboekvorm en begint op 3 december 2014 en loopt ruim een jaar door.
Gerbrand is bekend geworden door een paar romans waarvan zijn debuutroman "Boven is het stil" waarschijnlijk de bekendste is. Nu lukt het hem al een hele tijd niet meer om aan een roman te werken en richt hij zich op dit dagboek.
In "Jasper en zijn knecht" wisselt Gerbrand dagboekaantekeningen af met beschouwende stukken over zichzelf. Hij schrijft daarbij over van alles: over de ontvangst van zijn boeken, over zijn vliegangst, over zijn familie, over het schaatsen, over Voskuil een door hem en trouwens ook door mij geliefde schrijver, over zijn depressies, over tuinieren en natuurlijk over Jasper.
Jasper is niet de makkelijkste hond. Hij loopt regelmatig weg en dan duurt het uren voor hij weer terug is. Hij lijkt geen echte band met Gerbrand te krijgen en hij poept en pist vaak waar het hem uitkomt.
Al nadat ik 30 bladzijden van "Jasper en zijn knecht" had gelezen was ik erg enthousiast over het boek en Gerbrand als schrijver. Gerbrand schrijft over de alledaagse dingen en vertelt openhartig over zichzelf, ook over zijn depressies wat mij voor hem inneemt. Ik durf wel te zeggen dat van alle deeltjes Privé-domein die ik tot dusver heb gelezen (ongeveer 40 stuks) "Jasper en zijn knecht" na de 7 deeltjes met de memoires van Konstantin Paustovski, mijn meest favoriete deeltje is.
Zoals gebruikelijk geef ik weer de nodige citaten:
- Op lezingen zeg ik desgevraagd (mensen vragen graag naar mijn gevoelens ten opzichte van de film) dat een schrijver nooit kan verliezen. Stel de film is heel goed en een succes in de bioscoop. Schrijver blij, want extra aandacht en wellicht extra verkopen. Stel de film is in de ogen van critici en bioscoopbezoekers mislukt, en geen commercieel succes, dan zal in alle besprekingen geschreven worden dat het boek veel beter is. Schrijver weer blij.
- Ik besefte dat het voor een hoofdrolspeler een bezoeking moet zijn om een eerste versie te zien. Hij ziet niet wat hij ziet, hij ziet vooral alles wat hij níét ziet. Hij denkt aan alle prachtige scènes die gesneuveld zijn, hij voelt al het werk dat er deels voor niets in gestoken is. Hij kan de film domweg niet zien zoals hij is, het zal zelfs pijnlijk zijn. Dat is ongeveer net zoiets als een redacteur op de uitgeverij die zonder jouw medeweten een manuscript gaat zitten bewerken; hoofdstukken eruit, nieuwe hoofdstukken erin, personages elimineren en nieuwe introduceren, plaats van handeling veranderen, en dat je dat pas merkt als je het eerste exemplaar uitgereikt krijgt. Je zou gek worden als schrijver.
- Waarom ik dat doe (een mening hebben), is me nog niet helemaal duidelijk. Sinds ik kotsmisselijk van mezelf werd vanaf het jaar 2007, helemaal als ik de teksten van mijn weblog teruglas, heb ik er voor gekozen geen mening meer te hebben. Nee, zo is het natuurlijk niet, een mening heb je altijd wel, maar die ventileer ik dan - soms vloekend en tierend - aan bijvoorbeeld een etenstafel met vrienden eromheen.
- Een hond is nooit van jou en vanuit het perspectief van de hond is het natuurlijk zo dat ik zijn mens ben. Met een beetje geluk.
- Stoppen met roken doe ik niet. Ik was tevreden met het rookverbod in allerlei openbare gelegenheden en bij mensen thuis. Roken betekent kunnen ontsnappen, op elk door mij gewenst moment.
- Toen ik wat ouder was en nog steeds zo nu en dan op de Deense dog paste, kwam de vader van het gezin op een bepaald moment thuis, mogelijk eerder dan afgesproken. Hij was alleen. Geen vrouw, geen kinderen. Mijn taak zat erop, ik wilde naar huis gaan. "Je mag best nog wat blijven", zei hij. Hij keek me op een bepaalde manier aan. Ik begreep het niet precies, maar genoeg om te vertrekken. Ik had geen zin in die meneer, ik had veel liever zijn logé, die tegen die tijd vast al wel negentien was, en aan wie ik altijd was blijven denken, zeker als ik in dat huis was.
- Gisterochtend twitterde ik dit (ik was er blij mee, nooit heb ik iets te twitteren): "Jasper z'n verjaardagscadeau was een drol in de kamer. Wel een mooie droge; het is een zeer attent en empatisch dier."
- Het binnenkomen op een verjaardag of feest is altijd al vervelend. Gesprekken vallen stil, de nieuw aangekomene moet begroet worden, begroet en bevraagd. Ik zou het liefst het eerste kwartier volkomen met rust gelaten worden. Zitten, koffiedrinken, taart eten, om me heen kijken. En dan maar eens rustig beginnen te communiceren.
- (In mijn brieven) Ik babbelde wat, gewoon over wat er op een dag gebeurd was, van hem kreeg ik brieven die ik geweldig vond, tot ik ontdekte dat het Reve was. Ik kende Reve nauwelijks. Als iemand mij "Meedogenloos Schone Jonge Blonde Meester" noemde, dan geloofde ik dat. Wist ik veel dat hij brieven overschreef uit boeken?
- Ik heb in totaal twaalf neefjes en nichtjes. Dat is wel gezellig. Ik heb zelfs al een achternichtje, wat betekent dat ik oudoom ben. Ooit waren dat stokoude mannen, weduwnaars, met dikke sigaren en een afgezet been, zonderlinge oud-boeren met bevroren waterleidingen. Tegenwoordig zijn het dus vlotte 53-jarige schrijvers met twee huizen, die dure onderbroeken uit Australië laten overvliegen, die geen rijbewijs hebben terwijl ze eigenlijk niet zonder auto kunnen en het liefst een hond die wegloopt, poept en pist waar hij dat niet hoort te doen, een hond met een "rugzakje".
- (Een vraag tijdens een interview) "Welche Zukunftspläne haben Sie?"- "Ich habe kein Zukunftspläne. Die Gegenwart reicht mir."
- Ik denk wel eens dat áls ik al iemand zou moeten en kunnen aanwijzen die mij aan het schrijven heeft gekregen, hij dat was. Jan Bakker Corneliszoon. Hij gaf me het beslissende zetje. Niet een zetje om te beginnen. Een zetje om door te gaan. Beginnen is makkelijk, daar is niets aan feitelijk. Doorgaan is wat telt.
Reacties
Een reactie posten